مدتی ست مسئولین دائما تبلیغ می کنند برای جلوگیری از آلودگی هوا و کاهش مصرف سوخت از وسایل نقلیه عمومی استفاده کنید که این وسایل توی شهر ما محدود می شود به اتوبوس و تاکسی البته تاکسی هم برای قشر وسیعی حذف می شود چون اگه تردد با تاکسی باشد آخر هر ماه باید وامی گرفت تا هزینه تاکسی پرداخت گردد پس می ماند اتوبوس های شرکت واحد و ازدحام مردم در ایستگاه .
چند روز پیش ، بعد از یک روز خسته کننده توی یکی از چهار راه های اصلی شهر منتظر اتوبوس بودم اولین اتوبوس از دور با وضعیتی در حال انفجار نمایان شد و جمعیت به سمتش حمله ور گشتند با باز شدن درب اتوبوس عده ای به زحمت از لای دست و پای سایرین پیاده شده اند و عده ای هم تلاش می کردم به هر طریقی سوار اتوبوس شوند من هم شجاعانه عقب ایستادم و تنها نظاره گر بودم این وسط خانم میانسالی توجه من و جمعیت حاضر را به خودش جلب کرد که سعی می کرد به زور و فشار سوار اتوبوس شود و قسم پشت قسم که یکم جابه جا شید فقط یک پام بیرونه ، خانم خواهش برو جلوتر پای من هم بیاد تو و بالاخره با بسته شدن درب اتوبوس پای بیچاره از ترس گیر کردن بین در با هر زحمتی بود خودش را در اتوبوس جای داد و اتوبوس حرکت کرد ولی هنوز لبخند حاصل از سوار شدن آن زن بر لب ها جای خوش کرده بود و باز هم انتظار برای رسیدن اتوبوس بعدی.
اتوبوس سبز وارد ایستگاه شد و باز هم هجوم مردم به سمت اتوبوس ، اینبار من هم به جای عقب ایستادن و نگاه کردن تمام تلاشم را کردم تا سوار بر مرکب انفجاری گردم بالاخره تلاشم نتیجه داد و سوار شدم اتوبوس حرکت کرد و من در حاالی که به میله وسط اتوبوس پرس شده بودم جمعیت را نگاه می کردم صدای زنی را می شنیدم که از جمعیت می خواست راهی باز کنند تا بچه اش نفس بکشد ،دختر بچه ای که سعی می کرد سرش را از لای جمعیت بیرون بیاورد تا در اثر کمبود اکسیژن خفه نشود و هم همه مسافران با هم .
با گذشت زمان کم کم من هم احساس کردم نیاز فوری به اکسیژن دارم و این فکر به ذهنم رسید حالا که تنها وسیله ی موجود اتوبوس های انفجاری هست کاش بر روی درب وردی بنویسند *بدون ماسک اکسیژن وارد نشوید*
پ ن: خیلی دوست داشتم از این اوضاع عکس بگیرم ولی همین که هنوز زنده ام خودش معجزه است .:)
وحیده .ماهانی
22/07/93
