آتش باشیم و سوزنده یا آب باشیم و روینده

به سوختن چوب کبریت نگاه می کردم که چگونه به محض شعله گرفتن می سوزاند و جلو می رود و در مسیر حرکت همه چیز را نابود می کند و بعد از نابودی همه خاموش می شود. اما آب جریان می یابد در مسیر زندگی می بخشد و به جلو می رود و همیشه جاری و ماندگار خواهد ماند.

در جامعه امروزی که دقیق شویم آدم هایی را پیدا می کنیم دقیقا با همین صفات برخی آتش و برخی آب ؛ برخی برای بودن و بالا رفتن همه چی را می سوزانند و از بین می برنند،از روی تک تک  آدم های اطرافشان رد می شوند تا به اوج برسند اما آنچه در انتظار آنهاست اوج نیست بلکه خاموشی و نابودی است .اما آدم هایی که در مسیرشان زندگی می بخشند ؛ به دیگران کمک می کنند و هر چه اوج می گیرند بیشتر زندگی می بخشند و آن روزی که به پایان زندگی خود می رسند مانند آبی که بخار می شود به آسمان می رود ؛ باران می شود و می بارد و دوباره آغازگر زندگی خواهد بود ؛ زندگی آنان نیز در وجود فردی دیگر آغازگر زندگی خواهد بود.

به این می اندیشم که در این جامعه صوری امروزی ما خواهان کدام یک هستیم ، می خواهیم آتش باشیم و بسوزانیم و خاموش شویم ، یا آب باشیم ، زندگی بخشیم و ماندگار شویم .

وحیده .ماهانی

آب خواهم بود، روینده وزندگی بخش