چشمان کودکان استثنایی در تمنای محبت جامعه و مسئولین

کودکان استثنایی ،کودکانی با قلب های بزرگ و مهربان و چشمانی پر از امید به خدا،کودکانی که از نظر ذهنی ،جسمی ،عاطفی و اجتماعی با سایرین تفاوت های چشمگیری دارند اما آنان نیز انسانند و نیازمند توجه،عشق و علاقه ؛ آنان نیز مانند سایر کودکان همسن خود بی مهری و محبت را با تمام وجود درک می کنند و هزاران بار بیشتر از یک کودک عادی قدردان و سپاس گذارند و با کوچکترین محبت و توجهی قلبشان سرشار از عشق می شود و لبخند بر لبانشان جاری می گردد.باتمام فرهنگ سازی هایی که در سطح جامعه گرفته اما باز هم این کودکان مورد بی مهری جامعه،نظام آموزشی و حتی خانواده ها قرار می گیرند و چه بسیارند خانواده هایی که از داشتن کودکی استثنایی عرق شرم بر پیشانی شان جاری می شود و تمام تلاش خود را می کنند تا فرزند خود را از دیگران پنهان کنند،گاهی تاسف از داشتن کودکی معلول آنان را روانه مراکز نگهداری از کودکان استثنایی می کند تا اندکی از احساس شرم خانواده ها کاسته شود و اگر کودک معلول در خانواده ای متولد شود که وجودش برای آنان باعث سرشکستگی نشود و به او به چشم انسانی نگاه کنند که جدا از تفاوت هایش باز هم انسان است و مانند هر کودک دیگری حق زندگی دارد و امیدش به آینده و خداست.آنگاه وارد جامعه و نظام آموزشی می شود که در آن این کودکان مورد بی مهری مسئولین و جامعه قرار میگیرند و زمانی می شود عمق این مهری را می توان حس کرد که حضور مسئولی برای چند دقیقه در کلاسشان آنان را چنان به وجود می آورد و آنچنان حس امید و نشاطی در چشمانشان موج می زند که گویی تمام تفاوت هایشان را به دست فراموشی سپرده اند و با قلب پاک و مهربانشان با جملات ساده اما پر معنای خود از مسئولین استقبال می کنند و مسئولین خوشحال از این استقبال لبخند می زنند و از کلاس خارج می شوند.مسئولین عکس هایشان را می گیرند ،وعده هایشان را می دهند و می روند ،وعده هایی که شاید عمر برخی از آنها حتی تا در مدرسه هم دوام نمی آورد و باز مدیر مدرسه می ماند و مدرسه ای در کوچه و پس کوچه های شهر ،با ساختمانی قدیمی و کوچک و کودکانی نیازمند از نظر روحی و جسمی و دستانی که برای دریافت کمک های درمانی و توانبخشی با هزینه های سرسام آور هنوز هم به سمت مسئولین دراز است تا شاید اندکی از غم این کودکان و خانواده هایشان کاسته شود 

سونامی به نام سرطان

 

سرطان بیماریست که در سال های اخیر قربانیان زیادی را به کام مرگ کشانده است مردان ،کودکان و زنانی که خیلی آرام و در تنهایی بخش مراقبت ویژه عرصه زندگی را برای همیشه بدرود گفته اند و جان به جان آفرین تسلیم کرده اند و امروز مرگ مرتضی پاشایی خواننده محبوب بر اثر سرطان را بهانه ای میکنم برای نوشتن چند خطی درباره ی سونامی سرطان

«مرتضی پاشایی پس از تحمل روزهای سخت بیماری بر اثر سرطان معده در گذشت» تیتری که خبر اول بسیاری از سایت ها و خبرگذاری ها شد، خبری که پایانی بود بر پست ها و پی ام های  دعا برای سلامتی پاشایی ، دردنامه پاشایی و... و آغازی بود بر سرازیر شدن سیل عظیم پست ها و پی ام های تسلیت مرگ پاشایی،ابراز همدردی با خانواده این خواننده ، اشترک کد آهنگ ها و لینک دانلود اخرین آهنگش . حتی عده ای عکس پروفایل خود را تغییر داده و خواستار عزای عمومی برای این خواننده بودند اما می خواهم بگویم مرتضی پاشایی اولین کسی نیست که بر اثر سرطان جان خود را از دست داده است و بدون شک آخرین نفری هم نخواهد بود که موج سونامی سرطان آن را به قربانگاه مرگ کشانده است .چه بسیار خانواده هایی هستند که سرطان آنان را در غم و اندوه فرو برده است و رخت سیاه بر تن آنان پوشانده است . چه بسیارند کودکانی که قهقه های کودکانه شان را بر روی تخت های بیمارستان سر می دهند و رویای داشتن تار مویی بر سر ، را در ذهن می پرورانند .چه بسیار مادرانی که صبح را کنار تخت فرزندشان شب میکنند واشک هایشان را با گوشه ی روسری آنچنان سریع پاک می کنند که مبادا کودکشان پریشان شود و شب بر بالینش گریان به خواب می روند. چه بسیارند کودکانی که در اوج نیاز به پدر و مادر خاک یتیمی بر چهره شان می نشیند و واژه پدر و مادر برایشان افسانه می شود و درد ها  رنج های بسیاری که بغض می شود و آمار رو به افزایش سرطان در ایران ، آماری که هر سال نسبت به سال قبل در حال افزایش است و در سال های اخیر تبدیل شده است به سونامی ، سونامی به نام سرطان ،سونامی که بی رحمانه و خروشان می تازد و هر روز لباس سیاه را بر تن خانواده ای میکند سونامی که ریشه در عادت های زندگی دارد و آلودگی های زیست محیطی ، عواملی که شاید با کمی دقت و همت بتوان آنها را محو کرد و شاید موج سونامی در فضای مجازی ،  با انعکاس درد های کودکی بی گناه بر روی تخت بیمارستان، انعکاس اشک های  مادری داغدار بر مزار فرزندش ، با انعکاس رویای  شیرین کودکی برای تار مو و ... بتواند زنگ  خطری باشد و در گوش مسئولی به نواخت در آید تا آغازی باشد بر پایان مرگ خاموش و سرد  پاشایی ها در تنهایی  ICU

وحیده ماهانی 24/08/93