کودکان استثنایی ،کودکانی با قلب های بزرگ و مهربان و چشمانی پر از امید به خدا،کودکانی که از نظر ذهنی ،جسمی ،عاطفی و اجتماعی با سایرین تفاوت های چشمگیری دارند اما آنان نیز انسانند و نیازمند توجه،عشق و علاقه ؛ آنان نیز مانند سایر کودکان همسن خود بی مهری و محبت را با تمام وجود درک می کنند و هزاران بار بیشتر از یک کودک عادی قدردان و سپاس گذارند و با کوچکترین محبت و توجهی قلبشان سرشار از عشق می شود و لبخند بر لبانشان جاری می گردد.باتمام فرهنگ سازی هایی که در سطح جامعه گرفته اما باز هم این کودکان مورد بی مهری جامعه،نظام آموزشی و حتی خانواده ها قرار می گیرند و چه بسیارند خانواده هایی که از داشتن کودکی استثنایی عرق شرم بر پیشانی شان جاری می شود و تمام تلاش خود را می کنند تا فرزند خود را از دیگران پنهان کنند،گاهی تاسف از داشتن کودکی معلول آنان را روانه مراکز نگهداری از کودکان استثنایی می کند تا اندکی از احساس شرم خانواده ها کاسته شود و اگر کودک معلول در خانواده ای متولد شود که وجودش برای آنان باعث سرشکستگی نشود و به او به چشم انسانی نگاه کنند که جدا از تفاوت هایش باز هم انسان است و مانند هر کودک دیگری حق زندگی دارد و امیدش به آینده و خداست.آنگاه وارد جامعه و نظام آموزشی می شود که در آن این کودکان مورد بی مهری مسئولین و جامعه قرار میگیرند و زمانی می شود عمق این مهری را می توان حس کرد که حضور مسئولی برای چند دقیقه در کلاسشان آنان را چنان به وجود می آورد و آنچنان حس امید و نشاطی در چشمانشان موج می زند که گویی تمام تفاوت هایشان را به دست فراموشی سپرده اند و با قلب پاک و مهربانشان با جملات ساده اما پر معنای خود از مسئولین استقبال می کنند و مسئولین خوشحال از این استقبال لبخند می زنند و از کلاس خارج می شوند.مسئولین عکس هایشان را می گیرند ،وعده هایشان را می دهند و می روند ،وعده هایی که شاید عمر برخی از آنها حتی تا در مدرسه هم دوام نمی آورد و باز مدیر مدرسه می ماند و مدرسه ای در کوچه و پس کوچه های شهر ،با ساختمانی قدیمی و کوچک و کودکانی نیازمند از نظر روحی و جسمی و دستانی که برای دریافت کمک های درمانی و توانبخشی با هزینه های سرسام آور هنوز هم به سمت مسئولین دراز است تا شاید اندکی از غم این کودکان و خانواده هایشان کاسته شود
